سه سال پیش یه روز که با خودم خلوت کرده بودم و مسیر حرفه‌ای خودم از دانشجویی ، تخصص و کار رو مرور می‌کردم اتفاق جالبی برام افتاد و خاطرات تلخ و شیرین زیادی به سرعت از جلوی چشمم رد شد ؛ هم خندیدم ، هم گریه کردم ، هم حسرت خوردم ، هم آه کشیدم ، هم افتخار کردم ، هم دلم گرفت ، هم لبخند زدم و هم بغض کردم .

حال عجیبی بود ؛ یه جورایی جمع اضداد بود و تقریبا تمام حس ها رو تجربه کردم ولی حس آخرم رو خیلی دوست داشتم ؛ پر از امید بود و پر از آرزو

امید واسه اینکه هنوز 30 – 20 سال دیگه تو زندگی فرصت دارم و می‌تونم دنبال رویاهام برم و آرزو واسه همه همکارای جوونتر که یا هنوز درسشون تموم نشده یا تازه مهرشون رو گرفتن و شروع به کار کردن .

زود یه کاغذ برداشتم و هر چی به ذهنم می‌رسید آوردم روی کاغذ ؛ دو تا سوال اصلی تو ذهنم بود ؛ دو راهی‌های اصلی که مجبور بودم یه مسیر رو انتخاب کنم و قید اون یکی رو بزنم و حسرت‌های بزرگی که اگه می‌تونستم پاکشون می‌کردم .